İlkokul birinci sınıfa giderken geçirdiğim hastalık beni epeyce yormuş; okulumdan, arkadaşlarımdan uzak düşürmüştü.
Bu durum canımı çok sıkıyor, okula gidememek üzüyordu beni. İşte bu çaresizlik içinde, hayatımın içine çıkmamak üzere giriverdi ‘O’!
Tanışıyorduk elbette; fakat samimiyetimiz yoktu. Zamanla birbirimizi anlamaya birlikte iyi vakit geçirmeye başladık. Arkadaşlığımız gün geçtikçe ilerliyordu.
Sayesinde kendimi yalnız ve çaresiz hissetmiyordum artık. Ne yapıp ediyor, hastalığımı bile unutturmayı başarıyordu. Hastalığım boyunca ‘bir gün bile yanımdan ayrılmadı’ desem yalan olmaz. Ne zaman gözümü açsam başucumdaydı hep.
Bıkmadan, usanmadan bana yeni şeyler öğretiyor, eğlendiriyordu. Şarkılarla, bilmecelerle, oyunlarla, dillendirdiği öykü ve masallarla zaman nasıl geçiyor, anlamıyordum.
En çok ses tonuna, sakinliğine, bilgeliğine hayranlığım. Ne güzel konuşuyordu tane tane mümkün değildi etkilenmemek.
Birinci sınıfta başlayan arkadaşlığımız, dostluğa dönüştü yıllar içinde.
Okul yıllarım, gençliğim, yetişkinliğim beraber geçti bu can yoldaşımla.
Gün oldu birlikte nice çocuk yüzlü bayramlara uyandık, yolumuz gurbete düştü hazin hazin ağladık, şarkılardan fal tuttuk, uzayıp giden yolları birlikte aştık, sırdaş olduk, yoldaş olduk…
Dostluğumuza gölge düşüremedi ne hızla akıp giden acımasız zaman, ne yaşanan onca olay…
Hayatın akışı içinde zaman zaman ayrı düşsek de birbirimizi hiç unutmadık, hep sadık kaldık dostluğumuza.
Hani ‘ Issız bir adaya düşsen yanında bulunmasını isteyeceğin üç şey ne olurdu? ’ diye sorulur ya. Hiç düşünmeden yanımda ilk bulunmasını istediğim şey, eski ama asla eskimeyen can dostum, yoldaşım ‘’radyom’ ’olur cevabım.
Can dostum ’radyom’ iyi ki varsın, benimlesin. Nasıl unuturum seni, nasıl vazgeçerim senden.
Bu kadim dostumu sizlerle paylaştığım için büyük bir mutluluk duyuyorum.
Evet! Yaş aldık, yol aldık, yorulduk, yıprandık. Fakat karşılıklı beslediğimiz o güzel duygular taptaze, ilk günkü gibi…
İçinde, koca bir dünya var; seslerden, sedalardan, unutulmaya yüz tutmuş samimi duygulardan dem vuran.
Hala duyduğum o sesler, yaşanmışlıklar dün gibi zihnimdedir yıllar geçse de.
Ne mümkün TRT Okul Radyosu’nun başlangıç şarkısını unutmak! Eminim sizler de hatırlayıp. Kendinizi mırıldanmaya başlarken bulacaksınız belki de.
Koşun koşun radyo başına,
Başlıyor saatimiz.
İşte hep beraberiz,
Şarkı, masal, bilmece, gülmece, yarışma
Dileriz sizin olsun, güzel olan ne varsa,
Dinlemeye doyamazdım TRT Ankara-İstanbul Çocuk Korosu’nun seslendirdiği çocuk şarkılarını. Onlar öğrettiler en güzel çocuk şarkılarını bize.
Şarkılar önce didaktik bir şiir gibi okunur, sonra da çocuk korosu tarafından hafta içi her gün sabah- akşam birer defa TRT radyoda söylenirdi. İşte onlardan biri:
Daha bir ballanır uyku,
Çocuklar kardeş oldu mu
Barışır artık kurt kuzu,
Çocuklar kardeş oldu mu
Düşler denizine doğru,
Mutluluk bin yelken açar.
Her yürek bin altın pınar,
Çocuklar kardeş oldu mu
O zamanlar, bütün 1.lig futbol maçları TRT Radyo’dan naklen yayınlanırdı. Bütün futbolseverler can kulağı ile takip ederlerdi maçları, skorları. Orhan Ayhan, Halit Kıvanç, Tansu Polatkan, Necati Karakaya, Kenan Onuk, Murat Ünlü, İlker Yasin, Ümit Aktan gibi efsane spikerlerden nice maçlar dinledik. Spor müsabakalarını öyle güzel kendi üsluplarınca anlatırlardı ki maçları sanki tribünde izler gibi an ve an yaşardık.
Çocukluğumda bu efsane spikerlere özenip spor spikeri olmak istemişimdir. Çok defa teybimizin kayıt tuşuna basıp, hayali maçlar anlatmışlığım olmuştur.
‘Yurttan Sesler’ programında, Seyit Al, Necla Akben, Kamil Sönmez, Arif Sağ, Şakir Öner Gülhan, Bedia Akartürk’ün söylediği türkülerle karış karış dolaşırdık Anadolu’yu.
Pür dikkat dinlerdik saat başı yayınlanan ’ajansları’. (*)
Rüştü Asyalı, Sezai Aydın, Can Gürzap, Nisa Serezli, Yıldız Kenter, Müşfik Kenter, Erol Günaydın, Zihni Göktay gibi duayen sanatçıların seslendirdiği; Arkası Yarın, Radyo Tiyatrosu gibi programları ilgiyle takip ederdik.
Görselliğin olmadığı bu dünyada biz radyo dinleyicileri ’ses efektleri ve diyaloglarla’ mekânı, zamanı, kişileri algılar, radyo tiyatrolarını zihinlerimizde canlandırırdık.
TRT radyo programlarının değişmeyen reklam sloganıydı; ‘Demirbank iyi günler diler.’
TRT Radyosu programları ile büyüyen şanslı bir neslin çocukları sayıyorum kendimizi.
Radyodan sonra renkli televizyonlar bilgisayarlar, internet, birçok sanal programlarla yollarım keşişti Lakin radyomun kalbimdeki yeri bambaşka oldu hep.
Hiçbir kitle iletişim aracı radyo gibi sıcak samimi gelmiyor bana. Kendine has bir kişiliği çekiciliği var. Radyo dinleyicileri, daha tutkulu daha bağlı oluyorlar kolay kolay programlarından, radyolarından vazgeçemiyorlar.
Günümüzde görsel içerikli kitle iletişim araçları kullanır hale geldi. Bana göre görsellerin karşısında tembelleşip adeta uyuyor zihinlerimiz. Radyo dinlerken öyle mi ya? Her daim ayakta oluyor zihnimiz.
Görsellik tembelleştirdi bizi unuttur olduk hayal kurmayı bile. Adeta bizi tutsak alan görseller, zihinsel bir obeziteye doğru götürüyor çaresizce beyinlerimizi…
Bizi seslerle hayal gücüyle donatan radyonun, gelişen teknolojik kitle araçlarına rağmen kendini yenileyerek daha uzun yıllar varlığını sürdüreceğine inanıyorum.
Radyo, her ne olursa olsun hayatımızda bir ses bir nefes olmaya devam edecek.
Bir kez daha bize ayrılan zamanın sonuna geldik.
Sesimizin, nefesimizin ulaştığı her yere, herkese selam olsun.
Esen kalınız.
Yerel Haberci
25/07/2021
