Bahar aylarının gelmesiyle ayva ağacı da; erik, badem, kiraz ağaçları gibi açar çiçeklerini.

Çiçeklerini açmasına açar da; Ayva ağacının,  çiçek açmasıyla yaz gelmez.

Ayva, çiçeklerini kış için açar. Vakti saati gelince de pembe, beyaz çiçeklerini kış mevsimi için döker.

Hayat ağacı da zamanı gelince mor salkımlı o güzel çiçekleri kış için dökecektir.

Aslında bütün bu güzellikler, doğuşlar, uyanışlar farkında olmasak da ömrün kış yolculuğu içindir.

Göz açıp kapayıncaya kadar geçen bahar günleri, bitmeyecek sanılan gençlik yılları bir bakarsın yerini düşkünlüğe, ihtiyarlığa bırakır.

Uzun gördüğün ömür, hayat yolunda kısalır.

Âşık Veysel ‘in söylediği gibi;

Düşünülürse derince
Uzak gözükür görünce
Yol bir dakka miktarınca
Gidiyorum gündüz gece

Saçlara aklar yağar, ihtiyarlık belini büker, deli dalgalar durulur, kor ateşler küle döner.

Kara bir örtü ile perdelenen gözler, rüyasız geceleri bekler.

 Baharlar kış olmaz derken, bir bakarsın zemheri soğukları ile kara kış çöker bütün tabiata. Ağustos böceği de karınca da uçan kuşu da razı olur kaderine.

Kış uzun, kış karanlık, kış ayaz, kış yalnızlık, kış yokluk, kış zorluk…

Bu yüzden kış mevsiminin önüne düşer’’kara’’ sıfatı.

Çeken bilir kara kışın zahmetini, aşan bilir puslu dumanlı karlı dağın ardını.

Kara kışı; penceresinden kar gelen eve, sırtında abası olmayan yoksula, geçit vermeyen yollara, yem bulamayan çaresiz kuşlara sor.

Kış aylarında;  sırtında yoksa aban yoksa barınacak evin barkın, başına gelmedik haller mi kalır.

Kış çalınca kapını; başını sokacak evin, ocakta kaynayan bir tas çorban, sobanda yanacak odunun olmalı ki soğuk görmesin yuvan, darlık görmesin sofran,  muhtaç olmayasın ele güne.

 Acı poyraz yükleyip sırtına taşırken kara kışı; bir kış masalı götürür bizi Kaf Dağının ardına, zemheri ayında bir güzel gül ister, bir kar yağar tozar ‘’elif elif ‘’diye, kar beyazı bir örtü serilir toprağa, baharın müjdecisi olur kardelen çiçekleri, açan kış güneşi canlandırır umutları.

Kartopu oynayan yanakları al al olmuş çocuklar, yeniden yaşatır çocukluk çağlarını.

Başında şapka, elinde süpürge, boynunda atkı, burnunda havucu ile buz gibi havada neşe ile etrafa gülümseyen tonton bir kardan adam, yaşama sevinci ile doldurur kalpleri.

 Özgürce koştuysan kırda bayırda, mavi gecelerde kayan bir yıldızın peşine düşürdüysen dileklerini, sevda çağlarında âşık olup kendini uçuyor sandıysan, gönül kırmayıp gönül aldıysan, yaz günlerinde güneşin tadına vardıysan. Ömrüne kış girse bile, bahar sensin yaz sensin.

Bu ahvalde(*) gün akşam olsa ne olur, mevsimler gelip geçse ne fark eder.

Hızla akıp giden zaman içinde günleri mevsimleri tüketirken bir bir; hor gördüysen yaratılanı göz neylesin, tatlı bir sözü dosttan esirgediysen dil neylesin, hayallerinin peşinden koşmadıysan murat neylesin, aşk ateşi olup yanmadıysan gönül neylesin, koklamadıysan bir gülü nefes neylesin, al al olmadıysan yaz neylesin, gönlün buz kesmişse kış neylesin.

Bu ahvalde(*) gönlün gün görmemiş geceye, ömrün yaz görmemiş kışa benzer.

Ömrünüz baharlar gibi olsun.

Esen kalınız.

(*)Ahval: Durum

Not: Ayva ağacı baharın gelmesiyle çiçeklerini açan kış mevsiminde de meyvesini veren bir ağaç türüdür.