SEN NİSANSIN
Sen Nisansın ben insan
Bir mavilik yakalıyorum gökyüzünden
Bir al,bir beyaz
İklim ılıman ve güneş hafif
Bulutlarda uçurtmalar
Neşe içinde çocuklar
Sen Nisansın ben insan
Gözlerim yıldız yıldız
Unutuyor insan acıyı
Yalınayak koşturmak geliyor içimden
Yokuş aşağı hem de
çığlık çığlık çimenlerde
Saçlarım uçuşuyor rüzgârından
Kelebekler daha bir mutlu
Arılar daha masum
Sen Nisansın ben insan
Bademler,erikler, çiçekler açmış
Sorma bana güzelliğini
İnsan baharlarla ,Nisan gönüllerle yaşarmış.
-------------
Ve Hazan Geldi Ömrüme …
Sen de mi bana küstün bilge ağaç ?
Herkes bana sırt çevirirken
Sen de mi unuttun gölge vermeyi
Gözyaşları içindeki bu minik kıza?
***
Hiç varlığından bana esmez mi rüzgarlar
Ve yeşermez mi yaprakların bir daha bize
Güneş yakarken uğramaz mı bize gölgen ?
Unuttun mu bilgeliğin en temel taşı sevgiyi ?
Yansam da sev demem sevme demem
Kızma bana sanki ben biliyor muydum
Bana güceneceğini ?
***
Ve hazan geldi ömrüme
Ben yeni sevgilerle tanışırken…
Artık bahar sadece dünyanın
Bense hazanım gözyaşları içinde
Şiirler yazan.
