Her şey sevgi ile başladı.

     Sevginin bir yüreği delip geçmediği bir insan yoktu

     Herkes erişkin olduğunda, ufaklıktan kalan birbirini geçme yarışını farklı parkurlara taşımıştı bile...

     Birbirimize yardım edeceğimize geçmeye çalışan bizler, geri dönmek için artık çok geç olduğunu anlamasına anladık ancak her şey geldi geçti.

     Ne dersiniz acaba hâlâ yarışalım mı ?

     Parada, aşkta,varda, yokta yarışalım mı

     Yoksa “geç bunları” deyip şu kocaman evrende yok denecek kadar küçük ve aciz olduğumuzu düşünerek birbirimize yardım ederek ancak daha yaşanılır bir dünyada varlığımızı sürdürebileceğimizin farkında olarak bu hayatı cennet bahçesine dönüştürmeye çalışmanın bizleri daha mutlu, müreffeh ve çağdaş insanlar haline getireceğine inanmakla gün geçirmenin daha doğru bir yaklaşım olacağına inanalım mı?

     Minik çocuk anne “sınıfımı geçtim” dedi neyi geçiyorsun, ne kadar geçiyorsun.? Hepimiz hayattan kaldık. Hem de bakakaldık geçen yılların ardından..

     Gerçek yok oluş neydi biliyor musunuz dostlar? Kendimizi bu tuhaf, tuhaf olduğu kadar acı dünya meşguliyetlerine kaptırmaktı.

     Evet... Eğer ben bu dünyada böyle yaşamak istemiyordum diye en ufak bir kuşkunuz varsa boşuna yaşıyorsunuz ve derhal hedeflerinizi ve o hedeflere ulaşma nedenlerinizi  gözden geçirmenin zamanı geldi de geçiyor bile....

     Şu yoksul yüreğinize bir sevgi yükleyememişseniz, bilgisayarınıza boşuna bilgi yüklüyorsunuz...

     Hayat gerçekten çok zor ve kısa... Yaşantımızı anlamlı kılmak için anlam katmalı ve çaba göstermeliyiz. Temel duyguların güven ve sevgi olduğunu unutmadan bu iki temel duyguların dal budak atmalarını sağlayacak girişimlerde bulunmalıyız.

     Bana gül diyen arkadaşlarım! Size bir dikenimi batırdım. Bilmem canınız yandı mı? Gülden değil dikenden incinmeniz dileğiyle. (Bu dünyada gül değil diken olanların büyük hatırasına) bu gülün dikeni var diyerek gülü yok saymak değil, bu dikenin bir gülü varmış diyerek sevinebilmek temennisiyle.

     Esen kalınız.