İlk yazıma seksenlerin kültü, bir zamanların en popüler filmi olan Breakfast Club’la başlamamın doğru bir seçenek olacağını düşündüm. John Hughes’ın yine aile içi baskılar ve iletişim kopukluğu konularını işlediği bir başka filmi, Breakfast Club yani Türkçe adıyla Kahvaltı Kulübü..
Film, lise çağındaki beş çocuğun okul sonrası cezaya kalmasıyla başlıyor ve neredeyse bütün film tek mekanda geçiyor. Dışarıdan bakıldığında her lisede olan beş farklı tiplemeyi temsil ediyor aslında bu çocuklarımız. İyi bir sporcu,popüler bir kız öğrenci,takıntılı bir inek,bir serseri ve arkadaşı olmayan dışlanmış bir kız.. Ortak oldukları tek nokta o cumartesi günü müdür yardımcıları tarafından kütüphanede tutulmaları ve yazmaları gereken bir deneme; “Kendinizin kim olduğunu düşünüyorsunuz?”
İlk başlarda asla iletişime geçememelerine rağmen gençlerimiz filmin ilerleyen dakikalarında zincirlerini kırıyorlar ve işte o zaman -zekice yazılmış diyaloglarla beraber- çocukların her birinin sorunlarını,kaygılarını dinliyoruz ve nasıl olduğunu bile anlayamadan çocuklar içimizde bir yerlere dokunuveriyorlar. Filmin işte tam bu noktalarında Hughes’un herkesin ön yargısını kırmaya yönelik ilerlemeye özen gösterdiği görülüyor. Ve bizlere yine, gençlerin en büyük problemlerinin aileleriyle olan sıkıntılarından kaynaklandığının altını çiziyor.
Filmin en akılda kalıcı sözü dışlanmış kızımız Allison’dan geliyor. Hepsinin kaygılarını paylaştığı sahnede kendisi “Büyüyünce kalbin ölür..” cümlesini ortaya atıyor ve böylece bu anlaşmazlığın aslında kısır bir döngü olduğunu belirtiyor. En ikonik sahne olan çocukların birbirine açılma sahnesinin doğaçlama çekilmiş olması da oyuncularımızın aslında karakterleriyle olan mükemmel bağlarının bir kanıtı gibi.
Film, sadece güzel senaryosuyla değil aynı zamanda müzikleriyle de gönüllerimizde taht kurmayı başarmıştır,özellikle de o dönemlerde bir filme müzik koymanın ne kadar çarpıcı bir iş olduğu düşünüldüğünde.. Hughes’un bunu da çok iyi yaptığını görüyoruz. Zira “Dont you forget about me” şarkısı zamanla Breakfast Club’ın bir simgesi haline gelmiştir.
Film etkileyici bir kapanış sekansına sahip. Çocukların ceza boyunca yapmak zorunda oldukları ödevin okunuşu arka planlı “burada olan burada kalır” hissi yaratan bir ayrılış sahnesi bizleri karşılıyor. Filmin açılışı gibi kapanışında da Dont you forget about me şarkısı çalarken karakterlerimiz birer birer veda ediyorlar.Bir daha görüşemeyeceklerini bilerek.. En sonunda asi çocuğumuz John Bender’ın futbol sahasında tek başına yürürken havaya kaldırdığı yumruk da zamanla ikonikleşmiş sahneler arasına adını yazdırmıştır..
Herkese önerim Breakfast Club’ı mutlaka 2 kere izlemeniz olacaktır. Bu filmi hayatınızın iki dönemi gibi düşünün. Gençlik ve olgunlaşma… Bakalım gerçekten de bu bir kısır döngü mü?!
