Zaman akıp giderken ellerimizin arasından hepimiz umutlarımıza koşturuyoruz yalınayak.
Yollar ıslak, yollar taşlı, yollar yokuş...
Tırmanıyoruz durmadan.
Bazen bir adım ileri, bazen iki adım geri....
Ve yalnız değiliz o yolda, Sevdiklerimiz de yanımızda...
Ama bazen bizden uzak, bi’ haber kendi yokuşunda...
Uzak ve elinden tutma imkanı yoksa ne âlâ,
Ya yanındaysa... Ya ona rağmen elini tutmuyorsa!
Ya da onun çizdiği yola göre yürümeni istiyor aksi takdirde saygı duymuyorsa!
Sen sen ol sakın kimse için yolundan sapma!
Kendi yokuşunu bırakıp başkasının yolunu düz sanıp kanma!
Elini kimsenin eline çok alıştırma!
Kendi yamaçlarına tırmanırken kolay olmayacak elbet,
Biliyorum dikenler batacak ayağına...
Ama unutma diken olan yerde çiçek te olur ağaç ta.
Otur dinlen, ayağına takılan seni düşürmeye hazır olan her şeyi tekrar düşün kazı hafızana
Çok ta vakit kaybetme, dersini çıkar dön bak yoluna
Yanından geçip giden hayallerini umutlarını kaçırırsan üzülürsün sonra,
Çok daralırsan arkana bakmak yerine gözünü gökyüzüne çevir mesela
Ve hatırla...
Bir bulutun kanadına konmayacak mısın bir gün nasıl olsa
Çok sevdiğim yazımdan bir bölüm bak ne diyor sana
‘Oysa bilmiyoruz geçmişte yanlış diye bir şey yok!
Yaşanmış olan her şey sadece birer gerçek...
Değiştirilemez!
Ve Sen!
Peygamber değilsin!
Nefes az
Yol dar...
Arkadan gelenler var.
Mecbur yürüyeceksin...’
İlerlemek için gerçekten sana ihtiyacı olanları hatırla!
Elinden tutup kaldırmaya çalış ayağa,
Gerekirse bir müddet taşı sırtında
gerekirse ömür boyu...
Zor olacak biliyorum...
Ama bir müddet sonra hayretler içinde kalacaksın,
Kendi kendini zor taşırken bunca yükle nasıl bu denli hafiflediğini anlamaya çalışacaksın.
Bu yüzdendir ya böyle insanların yüzünden gülümse eksik olmaz dilinden dua.
Hayat işte kendi yokuşunda tırmanırken başkalarının da elini tutabildiğin kadar varsın bu dünyada...
Sevgi ve Saygılarımla...
