“SESİMİ DUYAN VAR MI ?”

6 Şubat 2023

Saat 04.17...

Kahramanmaraş, Hatay, Gaziantep, Malatya, Adana, Osmaniye, Kilis, Adıyaman, Diyarbakır’da depreme yakalananlar anlatıyor:

Öyle bir gürültüyle uyandık ki; sallantılar ve evdeki çığlıklar felaketin habercisiydi. Kızım, ellerimi tutmuş, “Kurtar bizi baba!” diye haykırıyordu. Bir o yana, bir bu yana savrulurken, ümitlerimizi yitiriyorduk zaman geçtikçe... 

Hayatımızın en uzun gecesiydi ve sokaklara çıktığımızda dondurucu soğukla karşılaştık.

Gün ağardığında felaketin boyutunu görünce ve enkaz arasından yükselen “Ne olur bizi kurtarın!” feryatlarını duyunca yaşadığımız çaresizliği anlatabilmek mümkün değil.

Tam bir can pazarı yaşanıyordu! 

Aynı gün yaşadığımız ikinci deprem, artçı depremler derken, üçüncü deprem sonrası savrulduk. 

Ne acı ki; tam üç gün ne bizi duyan, ne de kurtarmaya gelen vardı. Ekmek bile bulamıyorduk. 

Arkadaşlarımız, dostlarımız, yakınlarımız, komşularımız, sevdiklerimiz ve anılarımız öldü.

O günlerin acısı, depremden beterdi! 

Bugün 6 Şubat 2024. Aradan 1 yıl geçti. Ama o acı hiç bitmedi.

Deprem acısını yüreğinde hissedenler, en yakınlarını yitirenler hala aynı sözlerle seslenmeye devam ediyor:

“SESİMİ DUYAN VAR MI ?”

Onlara olası depremler sonrası enkaz altında kalacakların sessiz iç çığlıkları eşlik ediyor;

S e s i m i z i   D u y a n   V a r   m ı ?!