Sıcak havaları geride bırakıp yoğun ve soğuk sonbaharı kucaklarken sizlere içleri ısıtacak bir aile hikayesi ile geldim. 2021 yapımı olan CODA (Child of Deaf Adults) yani “Sağır Yetişkinlerin Çocuğu” filmi isminden de anlaşılacağı üzere 17 yaşındaki Ruby Rossi (Emilia Jones) ve onun sağır ailesi hakkındadır. Abisi de dahil olmak üzere evdeki her aile üyesinin sağır olduğu bu alışılagelmedik aile ve hayata dair sancıları diyebiliriz filmin genel konusu için.  

Coda, “Coming Of Age” filmleri dediğimiz; ergenliğin sınırlarında bireylerin bir nevi kendini bulma, yetişkinliğe adım atma maceralarının anlatıldığı filmler türüne giriyor. Diğer bütün coming of age filmlerinden en büyük farkıysa Ruby’nin önce çocuk olmayı öğrenmesi gerekmesidir. Balıkçılıkla geçimini sağlamaya çalışan Rossi ailesi işlerini devam ettirebilmek için Ruby’e bir nevi muhtaçlardır. Ailenin dış dünyayla adeta köprüsü haline gelmiş olan Ruby, ilk defa sadece kendi için bir şey yapmak istediğinde kendisi ve ailesi arasında bir seçim yapması gerekir.

Bu anlamda film size yaratıcılığın sınırlarında ya da çığır açan bir hikâye sunmayacak. Ergen bir kız, lise aşkı, aile problemleri…  Fakat daha önce gördüğünüz bütün bu durum ve olayların iyi bir harmanı ve belki farklı bir bakış açısı CODA. Sizi bir yandan duygusallığın sınırlarında gezdirirken bir yandan da kahkahalara boğacak.

Filmin yazar ve yönetmeni Sian Heder’in bakış açısını başarılı bulduğumu söyleyebilirim. Film, sağır insanlara ya da yaşadıkları zorluklara herhangi bir ajitasyon ögesiyle yaklaşmıyor. Daha mizahi bir gerçeklikle ele alıyor olayları. Bu durum da, Ruby kendisi için bir şey yapmak istediğinde ya da aile içinde kendini dışlanmış hissettiğinde onu bencil ya da anlayışsız görmemizi engelliyor. Filmin temelini oluşturan kontrastlar da güzel. Sağır bir ailede duyan tek kişi olmak, onu asla duyamayacak aile üyelerine sahip Ruby’nin en büyük tutkusunun şarkı söylemek olması…

Prömiyerini bu yıl Sundance Film Festivali’nde yapan CODA, festivalin en ilgi toplayan filmlerinden biri olmayı başardı. Festival tarihinde görülen en yüksek meblağa, 25 milyon dolara, Apple’ın satın aldığı CODA, Ağustos itibariyle henüz ülkemizde olmayan Apple+ platformunda izleyiciyle buluştu. Festivalin Amerikan yapımlar ayağında neredeyse bütün ödüllerini silip süpüren CODA için Oscar’da şimdiden adaylığı hazır diye konuşuluyor.

Henüz 2.uzun metraj filmini çekmiş olan Sian Heder, ilk uzun metraj filmi Tallulah’ı da prömiyerinden önce Netflix’e satmıştı. Elliot Page ve Allison Janney’nin başrollerini paylaştığı bu filmi de izlemenizi tavsiye ederim. 

CODA daha önce 2014 yılında Fransa’da çekilmiş olan “Hayatımın Şarkısı, La Famille Bélier”

filminin Amerikan uyarlamasıdır. Fransız yapımı olan Hayatımın Şarkısı, Avrupa ile sınırlı kalırken CODA Amerika dışında da birçok ülkede adını duyurmayı başardı.  

Bu tarz filmler yaparken görünmez bir kırmızı çizgi vardır her zaman. Ve bu çizginin sınırını koruyabilmek gerçekten önemli. Bahsettiğim bu çizgide sınırını koruyamayan Hayatımın Şarkısı filminden sonra, onu uyarlarken dersine iyi çalışmış olan Sian Heder, mizah seviyesini o kadar güzel ve seviyeli tutmuş ki sizi hiç rahatsız etmiyor. Ayrıca filmde Ruby (Emilia Jones) dışındaki tüm aile üyeleri gerçekten de işitme engelli oyuncular tarafından canlandırılıyor. Ruby’nin annesi Jackie rolünde Oscar ödüllü oyuncu Marlee Matlin yer alırken baba ve ağabey rollerinde Troy Kutsur ve Daniel Durant’ı görüyoruz. Bu durum da filme ister istemez bir doğallık ve içtenlik katıyor.

Tam bir “iyi hissettiren filmler” kategorisinde olan CODA’yı yoğun geçen bir haftanın sonunda izlemenizi tavsiye ederim. Bir sonraki yazıda görüşmek üzere…