‘Karaoğlan’lı ‘Umut’ dolu yılların başlangıcıydı.

     Sabah dokuz buçuk gibi Düzyollardan aşağı kıvrılan sokaklarda bir nida yükseliyordu. 

     “Günaydın, Yeni Asır, Saklambaç” 

     Seyyar bir gazeteci satıcı genç bir adam bağıra bağıra günlük gazetelerini satıyordu.

     Sattığı sadece gazete ve dergiydi. Bunu yaparken de manşetlerden birini diline dolamak, insanları iyice meraklandırmak değildi hiç amacı! Ekmeğini kazandığı mesleğini en iyi yaparken hiçbir rahatsızlığı olmazdı kimselere. Büyükçe bir bebek arabasını çevirerek oluşturduğu tezgahında her bir görüşten okuyucularıyla buluşmak isteyen gazete ve dergiler kıvrılarak bir birine yaslanarak bir dizi oluştururlardı.

     Sesi ve başından hiç eksik etmediği şapkasıyla bir bütündü sanki. O geçtiğinde her evden biri seslenir, son derece nazik bir şekilde gazete ve dergisini uzatırdı kendisine. Adı konulmamış bir abonelik oluştururdu semt sakinleriyle.

     1970’li yılarda taa ki 80 darbesine kadar. Eşrefpaşa, Çimentepe, Düzyollar, Kako, Kale’de her eve abartısız bir gazete, haftada bir dergi girerdi.

     Saat başı radyodan haber ajansları dinleniyor, saat akşam 8’de TRT’de Ana Haber Bülteni izleniyor, gece 11.30’da Can Akbel’le Güna Bakış’la günün özeti alınıyor olsa da; En taze, tarafsız haberler, yorumlar için sabah gazetelerden alınırdı her zaman.

     Yazıya başlığı veren Günaydın, Hürrriyet, Saklambaç zamanın en popüler yayınlarıydı. Bunların yanın da merkez görüşe yakın Ercüment Kayacan’ın Milliyet’i merkezde olmakla birlikte sola daha yakındı. Solun gazetesi Yunus Nadi’nin Cumhuriyet’ti, Milliyetçi Sağın gazetesi ise Kemal Ilıcak’ın Tercüman’ıydı. Bunun yanında çok sayıda gazete ve mizah dergisi vardı. Mizah dergilerinin başını Oğuz Aral’ın çıkarttığı GırGır dergisiydi. Aral’ın Utanmaz Adamı adeta günümüz dizileri gibi takip edilirdi. Bu dergiye daha sonra 4 renkli ve boyutuyla Fırt eklendi. Aral kardeşlerden Tekin Aral’ın çıkardığı Fırt’ta, politik mizahi eleştirilerinin yanı sıra zamanın ruhunu yansıtan magazin olaylarını da çizgileriyle yorumlanırdı. Bir süre sonra buna Çarşaf dergisi ve Mikrop adlı dergiler eklendi. Mizah dergilerinin istisnasız tamamı dönemin siyasi parti liderlerini acayip ‘ti’ye alsalar da başlarına hiçbir şey gelmezdi. Politik arenada liderler bir birlerinin adeta düşman kesilseler bile gazete ve özellikle de kendilerini ‘ti’ ye alan mizah dergilerini elleşmezlerdi. Mahkemelik olanlarda bile hakim tüm yayınları ‘ifade özgürlüğü’ kapsamında değerlendirir, ceza vermezdi.

     Toplumun geneli kendi işini, en iyi şekilde yapmanın derdinde iken elbette üç kağıtçı grubu da yok değildi tabi!

     Karaborsacı, stokçu geçinenler her zaman olduğu gibi durumu fırsata çeviren üç kağıtçı lobisi vardı. Bu grup 1974 Kıbrıs Çıkartması sonrası Amerika'nın Türkiye'ye uyguladığı ve 1979'a kadar bir şekilde sürdürdüğü ekonomi ve silah ambargosuna sırtlarını dayamışlardı. Petrol sıkıntısına bağlı üretimde yaşanan sıkıntılardan karaborsacılara gün doğmuştu!

           Tüm bu sıkıntıların geçeceğine inanan halk 1981 Haziran'ın da yapılacak genel seçimleri sabırsızlıkla bekliyordu.

     Beklenenin olmasına izin vermeyecek olanlar pusuya çoktan yatmıştı. 80 Eylül'ünün 12'sinde emir komuta zinciri gece yarısı iktidarı ele aldı! Amerikalıların kurmay başkanı başkanına durumu açıklayacaktı; “Bizim Çocuklar!”

     Darbeciler ülke yönetimi ele geçirirken siyasi parti liderlerini de içeri aldı. Partiler, sendikalar, dernekler kısacası tüm demokratik rejim unsurları tank paletlerinin altında kaldı.