Modernitenin bizleri hızlandırmasından baş döndürücü bir hayatı yaşamaktan şikayet ederken bir çare bulamıyorduk   ve bu virüs sayesinde bir yavaşlama sakinlik imkanı doğdu.

Varsa virüs evlerimiz bir üs. İhmale uğrayan ilişkilerimizi tamir etmek için fırsat doğdu.

Sağlıklı bir iletişim için güvenli bağlanma bunun içinde sakinlik dinginlik zamanın genişlemesi gerekiyordu ve bunu yakaladığımıza inanıyorum.Şimdi birbirimizin gözlerine bakışlarımızla dokunabiliriz..

Eğitimcinin başarısı iletişim dilini doğru kullanması ile mümkün. Adabı muaşeret dediğimiz günlük yaşam kurallarını bir türlü evimizde gerçekleştiremiyor, adeta birbirimizi yıpratıyor ilişkilerimiz daha  içinden çıkılmaz hale geliyordu .Bizlere  verilen ben dili,sen dili ve eylem dili…

 Ben dili kullandıkça çocuklar bize göre şekil alır, ileride kendini ifade etmek yerine başkaları ne der acaba diyerek mutsuz bir yaşama yol açarız, kendini ifade etmekten çekinir.

Sen dili ile iletişim kurduğumuz yavrularımız suçluluk duygusu ile hareket eder, başarılı bile olsalar ileride mutsuz kimseler olurlar, ne sen dili ne de ben dili yerine eylem dili kullanalım.

Örneğin  “Bu davranış doğru değil “ demek yerine bilgi vermek yetişkinin görevi çocuğun hakkıdır. Hangi davranışın doğru veya yanlış olduğunu yetişkinden aşağılama görmeden, suçluluk yaşamadan öğrenme hakkı vardır .

 “Ellerini yıka ben rahatsız oldum”. (Ben dili) demek yerine” ellerini yıkamazsan pis çocuk derler.”   demek yerine ;”Temiz olmak güzel bir davranıştır “. (Eylem dil) kullanarak   onu eylem diline çekmeliyiz.

Kalıcı öğrenmenin gerçekleşmesi için güvenli bağlanma,( kişinin kendini emniyette hissetmesi) sağlıklı bir iletişim  ve vaktin genişliği(sakinlik) eğiticinin sakinliği  olmalıdır.