Kendine verdiğin değerin ölçütü nedir?

En markalı giysileri giymek, en lezzetli yemekleri yemek ya da en güzel yerlerde gezmeyi hak etmek mi mesela.

Kendini hep haklı görmek, üstün bulmak, kimseye taviz vermemek?

Hani bir kitapevine girdiğinde süslü kapaklarıyla en ön rafta yerini alan, en çok satılanlar listesine giren "sen değerlisin, daha değerli kimse yok, kendi kıymetini bil" mesajları ile sönmeye hazır egonu tekrar şişiren kitaplarda ki kadar mı değerin?

Ya da;

bir kış sabahı uyanıp kapını açtığında soğuktan üşümüş bir kediye dönüp bir kap süt getirmek,

yorulmasın diye erken kalkıp sevdiğin için kahvaltı hazırlamak, yüzüncü defa da olsa arkadaşının aynı anısını dinleyip ilk defa duyuyormuş gibi gülebilmek, karşındakinin sesine kulak verebilmek, onunla empati kurabilmek, yanındakinin ihtiyaçlarını görebilmek, çözüm yolları üretebilmek, koşulsuz şartsız sadece hissettiğin için beklentiye girmeden sevebilmek...

Kendine verdiğin gerçek değer hangisi?

Eğer bu son yazdıklarımdan uzak isen istediğin kadar şımart kendini nasıl olsa günün sonunda yapayalnız kalacaksın.

Yanında kim olursa olsun yalnız kalacaksın! Çünkü bir başkasına değer veremeyen insan sevgiden acizdir!

Sorarım size insan yüreğinde sevgi yoksa kendini nasıl sevebilir?

Ve sevginin olmadığı yerde "değer" kimsesiz değil midir?

Değer= Sevgi'dir...

Doğduğumuz andan itibaren başlıyor kendimizi bulma yolculuğumuzun serüvenleri

Tıpkı ilkokulda okuduğumuz kitaplar gibi,

Ayşegül Tatilde, Ayşegül Okulda, Ayşegül Top Oynuyor, Ayşegül...

Her anımız karakterimizi biçimlendirmek için usta sıyrıklar atıyor yeni yontulmaya başlanmış hamurumuza...

Her darbe ya daha şekillendiriyor bizi ya da fazladan bir parçamızı alıp götürüyor uzaklara...

Bazen ince ince çatlaklar oluşturuyor ruhumuzda, sonradan karşılaşacağımız ufak bir sarsıntıda kırılmaya meyilli.

Bazen de kırılmaktan etkilenmeyecek kadar sağlam oluyor aldığımız şekil.

Bir insana şekil vermek onu biçimlendirmek öyle kolay mı?

Değil elbet!

Peki kim bu eserlerin sahibi?

Anne ve babalar, anne ve baba adayları, yani bizler...

Bir çocuğu değil, bir geleceği şekillendiriyoruz farkında olmadan.

Toplumumuzu oluşturuyor, kültür seviyemizi belirliyoruz.

Hamur elinde kırıp dökmeden ince ince dokumak öyle zor da değil üstelik.

Doğru eğitim, bolca sevgi yeter de artar gibi.

Sevgi diyorum...

Sevgisiz ortamda kıyaslama halinde büyüyen çocuklar değil mi en ufak bir sevgi pırıltısı gördüğü insana tüm kalbini açan,

yaralarını gösteren, iyileştirilmeyi bekleyen...

Sırf sevilebilmek için seven ve körü körüne bağlanan!

Ne olursa olsun o insandan kopamayan. O hayatından gidince değersiz kalacağını düşünüp her denilene boyun eğen.

İster çocuğunuz olsun ister sevdiğiniz maddi durumunuz elverişli olamayabilir az yedirir ikinci el giydirebilirsiniz hepsinin telafisi olur

ama sevgisizliğin telafisi olmaz!

Koşulsuz beklentisiz kıyaslamadan sevgi sunmak inanın zor değil.

Çünkü hayat dediğimiz şey beklentiye girecek kadar uzun değil!

Sevginize sevgi, değerinize değer katacak insanlara rast gelmeniz dileğiyle...

Sevgi ve saygılarımla...