Çocukluk yılları, ruhun genişlediği, iç derinliğin elde edildiği yıllardır.

Ruhsal genişlik, özgür bir ortam ve koşulsuz sevgi ile elde edilir.
Bir kişi kendi anne babasından böylesi bir ruhsal genişliği elde edemediyse, yetişkinlik yıllarında bu dar ruh hali ile yaşamak zorunda kalacaktır.

Böylesi kişiler sosyal ilişkilerde başarılı olsalar da duygusal ilişkilerde bir tahammülsüzlük hâli ile dikkat çekerler. Eşlerine tahammülsüz, çocuklarına tahammülsüz, kendilerinden duygusal ihtiyaç beklentisi olanlara tahammülsüzdürler.

Tahammülsüzlük, ruhsal darlığın ürünüdür. Ruhsal darlık, çocuklukta elde edilecek bir genişliğin kazanılmamasından başka bir şey değildir.

Bu bir kısır döngüdür. Kendi anne babasından ruhsal genişliği elde edememiş kişiler, kendi çocuklarının da ruhunu dar bırakırlar ve bunun farkında bile değildirler.

Bu duygu durumunun devamıyla yaşayan bayanlarda tükenmişlik ve temizlik hastalığı (titizlik) gözlemlemek mümkündür..

Birçok anne baba, çocuklarına söylene söylene onları doğru yola eriştireceğini zanneder.
Hâlbuki olumlu da olsa, sözün çokluğu, ben algısının bozulmasının en belirgin sebebidir.
Sürekli nasihat edilen çocuk, nasihate muhtaç biri olduğu izlenimi edinir.
Sürekli yanlışı düzeltilen çocuk, sürekli yanlış yaptığı hissini edinir. Bizim de bir çok defa yanlışlarımız olmuş, bunlardan da dersler çıkartmışızdır. Bu, kalıcı bir tecrübeye de vesile değil midir?

Çocuk terbiyesinin özü; çocuğu sürekli ikaz etmek ve düzeltmek değil, onun kendisini iyi hissedeceği bir aile ortamı hazırlamaktır.

Annenin çocuğuna bağlanabilmesin iki temel şartı vardır;
1- O annenin kendi annesiyle nasıl bağlanabildiği veya bağlanamadığı,
2- Anneyi aşağılamayan, saygı ve sevgi gösteren, tebessüm eden bir eş.
Bu iki temel kaynak anneyi insan olarak besler..

Bir insanın kafasını yarmadan, sözü bilinç altına sokmanın yolları nelerdir!?

1- Kişi için bilgiye ihtiyaç hissettirmek, vaktin müsait olması ve ortamın sakinliği.
2- Bilgi için istek uyandırmak.
3- Bilgiye duygu ve inanç katmak.

Bu yollar da kişiye özeldir.

Ceza insanı kötü biri yapmaz belki ama hiperaktif  yapar, şımarık yapar, yılışıklaştırır, öfkeli hale getirir, ileriki yıllarda eşi ile bağ kuramaz, çocuğu ile oynayamaz biri yapar.

 Ceza bir eğitim aracı değil, bir aşağılama davranışıdır. Çocuk aşağılanarak değil, ancak değerlilik hissiyle kişiliğini geliştirir.

Şaka dahi olsa çocukla dalga geçmek, düşüncelerini hafife almak yetişkin için sıradan bir davranış gibi görünse de çocuğun bütün yaşamını etkileyecek aşağılanmışlıktır.

Birçok anne baba çocuklarını hiç dövmedikleri ile övünür. Fakat unutulan, çocuğun sıklıkla eleştirilmesi fiziksel şiddet kadar zarar vericidir.

Pedagojide, çocuğa sabretmek değil, genişlik içinde eşlik etmek esastır. Cevap vermek için değil de anlamak için dinlediğimizde problemi çözmenin ilk adımını atmış oluruz. Sakince gözlerinin içine bakarak dinlediğimiz çocuğun (insanın) ruh halinin enerjisi, kelimelerinden daha çok şey anlatır. Haklı çıkmaya uğraşmak yerine hissettiğimiz duygularımıza güvenmeliyiz.
Önümüzdeki sayımızda görüşmek ümidiyle, sevgiler.

---

mumincopur@mynet.com